Nehre düşmüş bir yaprak gibi akıyor hayatımız... Kontrol etmeye, yön vermeye, akışa müdahale etmeye çalıştığımızda takılı kalıyoruz. Yaprak yapışıveriyor bir kaya parçasına...
Hep bir anlam arayışı, tanımlama ve değer biçme ihyiyacındayız. Ve o kadar haklıyız ki bu ihtiyacımızda. Böyle sürdürür olmuşuz hayatımızı. Böylesi güvenli-ymiş gibi gelmiş. Böylesi öğretilmiş. Kontroller, yöntemler, yönetmelikler...
Bir süre iyi-miş hissi verir bu türlü bir yaşam..taa ki kontrol edilene dair beklentiler hayal kırıklıklarına, hayal kırıklıkları da hüzne dönüşene dek.
Kontol yüklü bir hayatın içinde kontrol edilemeyecek kadar az bir hayat kalmıştır. Sınırlandırılmış, yaşanılası epey şeyden epey uzak...
Buna alışkın olmayabiliriz; ama bırakalım da nehirler aksın, yapraklar denizlere okyanuslara ulaşsın.
Ara sıra hatırlayalım, hatırlatalım.. Bırakalım aksın..