Bedenimizin öyle harika bir işleyişi var ki, kendi kendini iyileştirebiliyor, yenileyebiliyor. En basit haliyle; biliyoruz ki yaralanan dizimiz kabuk bağlayacak, hücrelerini yenileyecek ve zamanla iyileşecek.
Ruhsal yaralarımız da, bedenimizin işleyişine benzer şekilde, kendi gücüyle iyileşme potansiyeli taşır.
Ruhsal iyileşme kişinin kendi kendine ebeveynlik etmesiyle mümkün hale gelir.
Mekanizma yine içerden işler, bedenimizde olduğu gibi.
Sevgi, kabul, güven gibi temel ihtiyaçları yeterince giderilememiş çocuk yanımız; şimdiki şefkatli ve destekleyici yetişkin/ebeveyn halimize ihtiyaç duyuyor olabilir.
Sevgi ihtiyacına şefkatle, kabul ihtiyacına takdir ve onayla, güven ihtiyacına sıcaklıkla yanıt verebilme potansiyeli iç dünyamızda var, yeterki bu potansiyeli ortaya çıkarmaya niyetli olalım.
Geçmiş zamana ait yaraları, geçmişte yaralayanla çözmeye çalışmak boşuna bir çırpınış olacaktır.
Geçmişi değiştiremeyiz ama geçmişin izlerini değiştirebiliriz.